Jawohl, gezellig een weekendje Berlijn. Helemaal prima natuurlijk! Maar de terugreis? Nou jongens en meisjes, dat was totaal iets anders. Laten we zeggen in de categorie dat ik morgen iedereen nog kan begroeten hier in plaats van tussen een aantal plankjes.
De ellende begon er mee toen in de nacht van zondag op maandag een stel mensen had besloten om van 18 auto’s de banden lek te steken. Ook die van ons. En aangezien we wel 1 reservewiel hadden, maar geen twee moest onze auto naar een werkplaats weggesleept worden. Dat was een interessante rit dwars door oostelijk Berlijn in een gare verplaatswagen en met weinig respect voor de verkeersregels.
In plaats van rond lunchtijd te vertrekken konden we pas na 18:00 uur de terugrit aanvaarden. Maar gelukkig hoeften we niet nog een dag te blijven zoals eerst wel een mogelijkheid toe was.
Na eindelijk lekker op weg richting Maagdenburg te zijn trof het lot ( vandaar Murphy’s law ) wederom. En deze keer nog wat minder leuk. In een soortement van doodsklap besluit mijn rechterachterwiel uiteen te exploderen waarbij de auto blijkelijk had besloten om te proberen 180 graden te draaien terwijl we met +/- 150 km/uur op ramkoers met een auto rechts van mij te sturen ( ik reed in het midden ).
Weg controle, weg wegligging en vooral weinig kans op een goed einde. Ik weet niet meer precies hoe ik het voor elkaar heb gekregen ( een combinatie van remmen en op zijn GTA’s aan het stuur rukken ) raakten we met ongeveer 100 km/uur bijna de vangrail. We hebben echt werkelijk 100 meter aan gras weggeploegd, zijn langs en bijna in de vangrail gestuurd, net geen 180 graden draai gemaakt en vooral niet de vrachtwagen en de drie personenauto’s geraakt die nog in de weg reden.
Ongeveer de helft van wat we hebben ‘geploegd’
Het wonderlijke is vooral de schade. We leven nog en daar ben ik eigenlijk wel blij mee! o/ Plus dat de auto afgezien van blikschade twee kapotte lampjes had en verder gewoon niet. De meeste mensen die ooit een vangrail hebben gezoend kunnen dat denk ik niet navertellen. En natuurlijk de band die nog net als voormalig band identificeerbaar was.
De stopsituatie met zielig hoopje band.
Kortom moraal van het verhaal is (1) geniet van het leven, (2) dit mijn verreweg bangste automoment was, (3) er een engeltje ( of eigenlijk een blik vol ) op onze schouders zat en (4) klapbanden op de snelweg zijn *niet* chill.
Straks wellicht meer Berlijn (de leuke zaken) , maar ik ga even bijslapen 🙂