Ik ben uitgenodigd door Juliana in Lintorf, een klein plaatsje vlak bij het al evenmin bekende Bad Essen. Plaatsje is hierbij nog uitermate grootstedelijk uitgedrukt kan ik wel melden. Maar wat het niet aan grootsheid heeft heet het wel aan charisme zo in de heuvels net buiten het bos. En in Volleybalteam dat toevallig op het punt staat te promoveren naar de 1ste divisie bundesliga; een gebeurtenis die voor een 1000-koppig dorp zonder sporthal ook groots genoemd kan worden.

Twee opvallende zaken bij deze wegwijzer rond Osnabruck, wie ziet ze?

Voor de dag na de stad heb ik gelijk maar gedacht gebruik te maken van mijn nieuwe mooie glimmende tent. Gelijk een primeur voor ons beiden. We hadden namelijk allebei nog nooit wildgekampeerd in een bos. Maar voor alles een eerste keer. En zo sloot ik op een zekere nacht mijn oogjes naar de familie muis een bosje verder. Het bos leek verder vredig, geen boze jagers met grote geweren in zicht en geen andere lastige dieren met een nachthumeur.

Terwijl ik dit verslag schrijf zit ik in een behoorlijk sterrig hotelkamertje, zo eentje waar je nog mag roken en met een kleuren-tv uit de tijd dat dat nog een noviteit was. Het uitzicht buiten komt met wat oude huizen en een dorpsstraat die zich vooral laat omschrijven als ‘ruhig’. De inkt, het papier, de drugs en zo nog wat zaken ontbreken nog maar ondertussen voelt het behoorlijk als de verwarde schrijver -zo’n ene grote- die zijn meesterwerk pent in vage dorpjes waar niemand van heeft gehoord in een vrijwel leeg en rustig plekje van het kaliber mobiele verbinding nog mwah mwah maar internet? ‘Entschulding mein herr aber dis ist ein dorf’. Deze wandelaar heeft in elk geval genoeg steenkolen meebracht om een aardig woordje mee te babbelen.

Niet Rheine

Rheine zelf vond ik trouwens maar een vooringenomen kutstad en voor straf heb ik dan ook geen foto’s genomen. Toegegeven ik was wat chagrijnig dat zelfs in een stad van formaat de kudde banksurfers niet veel sjoege gaven. En ook de volstrekte apathie waar de meeste mensen zich in een modern-like stadscentrum rondconsumeerden deed me weer veel te veel aan thuis denken.

Dit bord is het enige wat herinnert dat er een grens loopt tussen NL en DE. Voor wie nog ‘s wat op de voet wil smokkelen; alstu. De Markskramers waren immers ook handelslui

Bad Bentheim. Zo’n plaatsje dat iedereen kent maar nog nooit is geweest. Bent u er wel eens geweest dan loopt u waarschijnlijk tegen pensioen aan, heeft u teveel vrije tijd, wilt u graag naar het buitenland maar te ver is te eng en vind het summon van gezelligheid; braderieen, een kasteel op een bergje, een dagje weg met de familie en ‘s-avonds gezellig een snitzel eten.

Vanuit Deventer naar Duitsland in drie etappes? Welzeker! Nu ja of eigenlijk vier. Twee nachten uitrusten, broodnodige rust trouwens ook, bij Bankkennis Bertold in Enschede. CS-meet en Marleen kwam ook nog langs. Kortom sefkens rust.

Zelfs voor de ochtendzon al op in Lieren. Na een douchebeurt rustig aan richting Deventer. Na de regendreiging van gisteren is al het water volledig uit de lucht. Er ligt nog wat mist over de weilanden, een enkele wakkere koe kijk verrast op. Dat is iets waar ik niet snel aan zal wennen, een heel weiland loerende beesten met in hun blik wat ik ook heb mogen ontwaren in enkele mensen als ik over mijn plannen vertel. Maar ja als je alleen een weiland in Klarenbeek gewend ben, dan is een hek het buitenland.

Het weer wordt steeds lekkerder naarmate de dag vordert. Eerst wat fris, dan wat warm. Na Wilp begint het weer wat saaier te worden. Veel grasveld (wederom) en dat heb ik eigenlijk in Nederland zo ondertussen wel gezien. Het kan wel het bindende karakter van het Nederlands landschap worden genoemd. Grasland en boerenbedrijven.

Naast de IJssel doemt op een gegeven moment de Hanzestad op in de zon.

Bij het uitpuffen op de Brink in centrum Deventer ( voor jullie randstadofielen trouwens aanrader! ) ontmoet ik Neilly, een dame die mij vertelt over haar fietstocht van 10000 km door Zuid-Amerika.

Later ontmoet ik mijn gastheer voor de nacht Roel en die neemt me gelijk naar zijn favoriete kroeg, De Heks. Ook een prima aanrader voor een ieder die nog ‘s in Deventer komt ( ook op de Brink trouwens ). Samen met Stefanie, de charmante vrouw v/d host pizza gegeten en daarna rustig aan gaan slapen. Kortom prima dag.