De Republiek

Via Chirpar, Arpasu, Ocea. We komen in Agnita aan, zweterig en gedaan voor de dag. De enige slaapgelegenheid is een hotel met een ster. Enigzins met lood in de schoenen doen we een prijsopgave: tweekamerkamer : 65 lei ofwel 18 euro ofwel minder dan een nacht in het hostel van Sighisoara.

We settlen, douchen, eten en ik tel mijn blaren. Voor zover slechts twee onder mijn voetje. We zitten chill op het balkon en doen een camera showdown ( Lumix vs Lumix ). Agnita is qua bezichtwaardigheden niet heel interessant, maar we vinden het fijn uberhaupt in een stad van iets te zijn. Twee restaurants, een bar en nog wat spul. Jongeren hangen rond, er is zelfs een station: we zijn ergens.

Grootstedelijk beleid

Uitgerust en wel doen we etappe twee. Agnita – Victoria : 35 kilometer. Victoria wordt omschreven in de Lonely Planet als Commie-ho-town en we zijn dus reuze benieuwd. Hoes!

Net buiten Agnita komen we een oud vrouwtje tegen die twee kilometer met ons meelopt. Zij is ongeveer 80+ en gewapend met een zeis ( veel stug volk hier met wapens! ). Ze vindt ons plan maar vaag, we praten wat. Zij gaat op een gegeven moment werken om mais van het land te halen. Overal zie je oogsters.

We liften naar Chirpar. Wederom bijna first strike. De derde auto die langs komt neemt ons mee, de rest was lokaal verkeer. Iedereen wijst of heeft een reden om je niet mee te nemen (vol bv). Niemand weigert. Via Chirpar lopen naar Sasaus.

Niets, maar waar komt die muziek van?

En dat was weer iets anders, Sasaus. Afgelegen, soit. Maar dit was niet alleen afgelegen, maar ook nog eens de grotere plaats in de regio. Enfin, check de pica’s.

Centrumfunctie

Maar! Het toeristenkantoor let op gezien onderstaande kaart die we vonden. Goede lezers zien iconen voor restaurant, hotel en wat meer. Maar wat is er echt? Een museum ( was er niet echt overigens ) en u bent hier. Welkom welkom! .

We besluiten ter plekke onze lunch ( brood + smeerkaas ) te lunchen. Opeens komt er een auto langs, duim omhoog en met 95 km/u ( check de weg foto voor het gevoel ) rijden we in een gare Dacia met twee reserve jerrycans. De stenen voelen we tegen de onderkant van de auto knallen, recht onder onze voeten.

Ineens zijn we in Apacu de Jos. Een kilometer of wat lopen en we zijn in Ucea en vandaar op naar Victoria – commies, bergen en meer! De weg is de hoofdweg ( beschaving! ) van Sibiu naar Brasov – Eu gesponsord – . Vanuit Arpucu liften we naar Victoria ( eerst biertje trouwens ) en dat kost ons +/- 20 minuten. In Victoria moeten zeker 30.000 mensen leven gezien de grootte. Geen bus geen trein geen OV.