Helaas het is weer tijd ! Bedankt ouwe vrienden, vermaak u!

Het is de laatste dag op mijn werk, na 4 jaar en 3 maanden. Officieel heb ik mijn werk dus langer uitgehouden dan enige vrouw, wie had dat gedacht.

Natuurlijk een dag van blijheid en herwonnen vrijheid in de ruime zin van het woord zoals werkschuw langharig tuig dat graag wil definieren .

Maar ook een dag van afscheid. Namelijk afscheid van wat toch een beetje je kindje genoemd kan worden. Alhoewel het geen slabbetje nodig heeft, niet moet schijten, luiers en andere ellende kan het toch behoorlijk vervelend zijn.

De klus waar ik nu aan bezig ben zal ik zeker niet gaan missen. Maar er zijn toch wel dingen in de applicatie waar ik zeker trots op ben. En zowiezo zitten we er al meer dan anderhalf jaar op te zwoegen en hebben we het laten uitgroeien van lelijk eendje tot een voorbeeld van programmeerkunst ( wanneer komen we in een gallerij ? ).

Het is dus wel jammer dat ik daaraan nooit (nooit!) meer een update kan doen, een modificatie die alles sneller, beter en mooier maakt.

Maar er is nu natuurlijk weer alle ruimte, zoals dat gaat, voor een nieuwe liefde. Een jong ding wat fris en fruitig is. Variatie en afwisseling om weer lange nacht-code sessies mee te ondergaan en uitbouwen tot een supermodel.

Ik ben er achter dat ik helemaal geen verkeerde benen heb. Dus ook geen om er mee uit bed te stappen. En dat is ook het lastige; ik heb bed-benen. Die willen altijd in bed blijven.

Het klinkt even onschuldig als geil. Een lief onschuldig zeeuws meisje in klederdracht huppelt met haar wulpse lijf over de uitgestrekt boulevard van Vlissingen. …

Waar denk je dan het eerste aan? Juist :

Doet mij tevens denken aan Kamagurka :

– Ze waren margarinegeil

– Ja het boterde als een tijdje niet meer tussen hun.

In elk geval, het immer heftige weekend met drank, rock en roll en vrouwen is begonnen! En hoe toepasselijk.

Hoe zorgt een modern bedrijf anno 2004 er voor dat mensen op vrijdagmiddag hun afspraken niet afzeggen en op tijd komen?

Aldus men binnenkomt met de woorden ‘ ik ben iets te vroeg, is toch niet erg? ‘.

Zal ik loggen dat ik zin heb om te loggen of is dat te loos? Zal ik loggen over mijn onzinnige leven, de file en mijn werk. Wie interesseert mijn gedachtes behalve de knuffelbeer waar ik tegen praat. Wat boeit het of mijn wekker vroeg ging of juist te laat.

Wederom uit de veren. Een nieuwe grauwe dag. Geen boeiende activiteiten, maar gelukkig heb ik nog mijn lach. Ik lach om domme mensen, zo haastig stil staan is slecht voor het hart. Het hart dat uitsluitend klopt voor hunzelf. Laat iedereen maar stikken als ik maar meer krijg, maar verdienen doen ze het niet.

Zodoende tik ik door, lees ik alle troep. Na een paar tikken en toetsen weer een nieuwe log.

Net de vijfde Dejavu gehad in twee dagen. Zou het leven dan toch herhalend zijn 😕

Jammer genoeg zijn er weer bakken mensen die de waarde van staken en protest niet inzien en vinden dat mensen niet moeten zeiken, maar moeten werken.

Ik zou voor stellen deze mensen in een andere provincie onder te brengen zonder werknemersrechten, waar men 16 uur per dag moet werk voor weinig geld. Weer ouderwets met zijn tienen moet leven in ongezonde omstandigheden terwijl enkele directeuren rijk en voldaan rondlopen met bakken geld.

Kortom alles terugdraaien wat een eeuw vakbondswerk voor elkaar heeft gekregen; een leefbare samenleving.

On a beautiful may day, when the sun was shining and the clouds slowly passing by, Anne was walking on the long road towards her birth town. She looked over it out, because she starts with a new job today. Surprisingly a strange yellow rabbit jumped out of the fields and started talking to her.

The rabbit told her about a very angry man chasing him with his weapons. This were truly weapons of multi destruction he said. Anne didn’t believe the rabbit, because he was a animal who only wants to screw. And she was a perfect target for the rabbit, because of her long golden hairs.

After a few hours of walking she met a man. A very long and toll man known as Hairball. Are you dangerous, she giggled with a wink movement towards the man. He didn’t move a muscle and only replied with : run while you can. But who are you then?, Anne asked.

He told her the story of the spoken bullshit. It’s almost as worse as bad written stories and he told her all about it. When he was finished, Anne was lying on the ground, dead. The amount of bullshit in the story has choken her.

The man sighs and whisper he didn’t want to do it, but he had no choice. He was cursed by the god of bullshit.

Wat voor gedrocht nou weer mijn oren bereikte staat voorlopig weer hoog genoteerd in de a-muzikale zutindex.

Verlopen ster Marco Borsato probeert zijn nieuwe plaatje ook ergens anders geplugd te krijgen dan op sky radio. In een wanhopige poging hipheid uit te stralen heeft hij de politiek a-correcte allochtoon Ali B(abba) in zijn studio vastgebonden en een rancuneuze, neurotische pianist ingeschakeld.

Marco pakt de microfoon, denkt aan het zeurdige stemmetje van zijn schoonmoeder en begint een zoveelste herhaling te kwelen waar alleen 12-jarige pubermeisjes het nog warm van krijgen. Zeker als meneer Ali B. met zijn moddervette raps Marco ondersteunt in de ultieme vraag van het leven.

Hier is een duidelijk statement voor nodig. En dat is dat verdachte M.B. per direct weer opgesloten wordt in een kooi bij de zender van dood Nederland ( Sky dus ) en dat Ali B. slechts en uitsluitend raps op moddervette beats maakt. En dus nooit, maar dan ook nooit meer iets probeert op het ritme van een pianist die in de herfst van zijn carriere zit.

Kunnen we de goede muziek ( cultuurbrengers ) alstublieft scheiden van de goede geldverdieners ( cultuurverkrachters ) ? Bij voorbaat dank.

Ow sorry, u bent wat aan het uitleggen? Ik dacht u zich verslikte!