Een korte selectie van Go For Music.
De jeugd van tegenwoordig
Willie Wartaal, P. Drong, Vieze Freddy en De Neger des Heils aka De Jeugd van Tegenwoordig zijn de belichaming van alles wat sommige van onze feestende noorderburen onuitstaanbaar maakt. Ze zijn luidruchtig, opdringerig en maken een weinig intelligente indruk*. Maar ze hebben met Watskeburt wel ??n van de sterkste singles van het jaar afgeleverd.
* doet mij denken aan Renske, Sandra, Katja en consorten 😛
In hun onverstaanbare smurfentaal rappen ze op hoogst politiek incorrecte wijze over wat hen bezig houdt. Wat The Streets voor de Engelsen is zouden De Jeugd van Tegenwoordig wel eens kunnen worden voor Nederland.
Death from above 1979
‘I’m so horny, it’s a fucking disgrace’, liet Sebastien Granger (bloot bovenlijf, sjaaltje, ??n broekspijp tot net onder de knie opgerold) ergens halverwege het optreden noteren, en dat was eraan te horen ook. Samen met Jesse Keeler (pornosnor, pornokapsel, t-shirt van drie dagen) ploegde hij zich door het songmateriaal alsof hij dringend iets kwijt moest. ‘Our next song is about ejaculation’, klonk het ergens, en even later: ‘woman friend, let me take you to the bedroom / let me show you how I am fullgrown’.
‘Naar Death From Above 1979 luisteren is als afgemot worden door een dolle student aan de modeacademie’, schreef een recensent van The Guardian onlangs. ‘It may be a stylish way to be assaulted, but it still hurts.’ We zijn het zelden m??r met iemand eens geweest. Geweldige groep.
T. Raumschmiere
Zware oordoppen muziek dus. Ongeveer de helft van de nummers werd gespeeld als als pure punkrock, met dat verschil dat de voortdurend pompende en repititieve de voornaamste plaats in de mix kregen. Dat constante gedreun is trouwens de rode draad die ook doorheen de rest van de nummers waar Haas zich van de synths bedient in plaats van de gitaar te horen is. Je moet ervoor zijn maar bij ons komt bij dit soort muziek een bijna primitieve drang tot headbangen naar boven.
[…]
Op het eind sneuvelde er bijna een securityman omdat er een synth van het poium gekieperd werd, maar er vielen gelukkig geen gewonden. Het zou anders heel spijtig geweest want dit was voor de rest een beestig goed optreden
Patrick Wolf
Op het podium gaat Patrick Wolf terug naar de basis. Geen laptop of elektronica te bespeuren op het podium. Een drummer zorgt voor een stevige backbone van de nummers, en Mr. Wolf bedient zich van achtereenvolgens een keyboard, een viool en de ukelele. Het klinkt allemaal niet onaardig, maar ik mis de snedigheid van het album. Soms lijkt het of de lieve jongen wat po?zie staat voor te dragen en bij verschillende nummers is de instrumentale begeleiding erg pover. Kortom, niet helemaal overtuigend.
Dropkick Murphy’s
En dat alles hebben we de vorige keer ook gezien. Maar zo wil de gemiddelde fan van de Murphys het nu ??nmaal. Wij daarentegen …
