En ineens vlogen zijn woorden me weer naar mijn strot.

Ik had ze geteld. Er stond 15 keer het woord terrorisme in. Drie keer aanslag. En verder miechelde het van woorden als: mogelijke dreiging, passende beveiligingsmaatregelen, radicale ideeen, verkeerde ideeen, gevangenissen, ontsporingen, verdachte personen, afgeluisterde telefoongesprekken, controles, ploegendiensten, in de gaten houden, verdachte groepen, infiltraties, geheime agenten, bewakers, gevangenismedewerkers, wetten, misdrijven, samenspannen, strafbaarheid, zwaardere straffen, extra opletten, waarschuwen, angst, gevaar, wantrouwen.

De hele advertentie leek me ??n grote verschijningsvorm van terrorisme.

Maar ja. D??r stond dat koffertje.

Voorzichtig liep ik er naartoe. Het was niet zo groot. Het was gemaakt van bruin imitatieleer en had een handvat van zwart plastic. Ik boog me een beetje voorover om te horen of het tikte maar ik hoorde niks. Voorzichtig gaf ik het met mijn voet een klein duwtje. D?t was natuurlijk het domste dat ik kon doen. Daar hebben we waarachtig tweehonderdduizend professionals voor in Nederland. D?e hebben daarvoor gestudeerd! Die werken daarvoor samen! En dan gaat Pasgeld met z?n achterlijke kop zo?n beetje met z?n voet tegen zo?n koffertje staan duwen. En daarmee niet alleen het leven van zichzelf, maar ??k dat van al die onschuldige passanten in de stationshal in de waagschaal stellend. Wat een debiel zeg. En kijk! Nu bukt hij zich en tilt het koffertje voorzichtig met duim en wijsvinger aan het plastic handvat op. En nu houdt hij zijn oor ertegenaan alsof we hier in Nederland nog nooit van een professionele mijnopruimingsdienst hebben gehoord! En, nee maar! Nu zet hij het weer neer en… maakt het ?pen!…Langzaam doet-ie de bovenkant van het koffertje omhoog….

Er gebeurt niets.

Tja. Luisteraars. Zo stond ik daar in dat koffertje te kijken. En weet u wat erinzat? U zult het geloven of niet. Het koffertje was tot de rand toe gevuld met prachtige woorden. Woorden die saamhorigheid uitdrukten. Woorden die het goede in de mens naar boven brachten. Woorden die reeds lang leken vergeten maar vanwege herkenning bij toehoorders toch een glimlach op de lippen brachten. Ik begon de woorden in het koffertje te tellen. Toen ik klaar was bleek er 1500 keer het woord Liefde in te zitten. Dat was dan dus 600 keer Naastenliefde, 500 Waarheidsliefde, 398 keer Vrijheidsliefde en twee keer Kalverliefde. Verder zaten er woorden in als Genegenheid. Warmte. Oprechtheid. Geluk. Evenwicht. Innerlijke rust. Toeschietelijkheid. En al die andere woorden die we bijna vergeten waren. Het zat er allemaal in.

Enthousiast begaf ik me met koffertje en al naar de politie. Toen ze me binnen zagen komen renden ze weg en begonnen te schreeuwen: alerteringsniveau vier, alerteringsniveau vier! En ze zetten de sirene aan.

?Maar er zit liefde in!?, zei ik.

?Niks mee te maken! Weg ermee! Oprotten!?, schreeuwden ze.

Toen ging ik met het koffertje naar minister Remkes en minister Donner. Maar die waren ingeseind door hun spionnen en zagen me al van verre aankomen. ?Naastenliefde!?, riep ik. ?Vrijheidsliefde! Niks geen dreiging, beveiliging, infiltratie, verdachte personen of verkeerde ideeen!?

Maar ze sloten me op omdat het land met liefde veel moeilijker te regeren was dan met angst, zo rapten ze in koor.

Toen ik na een half jaar voorwaardelijk vrij kwam begaf ik me met het koffertje naar de Nationaal Coordinator Terrorismebestrijding. Terwijl ik het voor zijn neus open maakte zei ik: ?Hier is een kleine bijdrage om het evenwicht in de woordkeus van uw advertentie weer een beetje te herstellen?. Maar hij wierp er niet eens een blik in. ?Ik weet allang wat erin zit?, zei hij. ?Stel je voor. Als al die rotzooi uit dat koffertje komt, raak ik mooi mijn baantje kwijt. Dus doe maar gauw weer dicht.?

Teneergelagen keerde ik op mijn schreden terug naar het Centraal Station. Daar ging ik tegen een muurtje zitten met het koffertje naast me. En verviel in somber gepeins.

Een uur later stond ik op en liep weg.

Het koffertje liet ik achter.

Wie het vindt mag het hebben.

– Meneer Vleeshouwer, u bent een anti-Paasactie gestart?

‘Ik keer mij tegen bepaalde paasgebuiken – tegen de paasuitwassen dus.’

– Wat is een paasuitwas?

‘In de eerste plaats: het kleuren van eieren. Een ei is of wit, of bruin, ja? Maar niet hemelsblauw, of oranje, of saffraangeel. Een gekleurd ei smaakt ook viezer dan een normaal ei.’

– Maar de inhoud van een ei verandert toch niet als de buitenkant is gekleurd?

‘Dat valt nog te bezien. Het wetenschappelijke rapport waarin wordt bewezen dat ziekmakende kleurstofdeeltjes in de dooier doordringen, wordt welbewust uit de publiciteit gehouden door de eierindustrie. Los daarvan: een blauw ei eet ik niet met evenveel smaak als een wit ei. Eiereneten is ook een kwestie van beleving. En bij gekleurde eieren denk ik in de eerste plaats aan bedorven eieren.’

– Maar gekleurde eieren geven de paastafel toch een vrolijk aanzien?

‘Mij niet. Wij keren ons ook tegen dat al te vrolijke van het paasgebeuren. ‘Vrolijk Pasen’ wensen de mensen elkaar. Ik zie geen aanleiding tot vrolijkheid.’

– In de christelijke betekenis van het Paasfeest is het toch het blije feest van de Opstanding?

‘Omdat het graf van Jezus leeg was? Moeten we daar zo vrolijk over doen? Als’ie rustig in dat graf was blijven liggen, had ons dat een hoop gedoe bespaard.’

– Hoe viert u Pasen?

‘Niet! Tijdens Eerste Paasdag blijf ik in bed. En de Tweede wordt een ramp. Mijn vrouw staat erop dat ik meega naar de Ikea om een nieuwe bank te kopen. Kom ik niet onderuit.

Waarom zijn op Tweede Paasdag de meubelboulevards en de beddenpaleizen open? En laat het niet gebeuren dat ik een man of vrouw in een Paashazenpak tegenkom, want dan sta ik niet voor mezelf in. Ik sleur die vrolijke haas aan zijn oren naar buiten. Van al die opgedrongen vrolijkheid ben ik niet gediend. Ik bepaal zelf wanneer ik vrolijk wil zijn. En dat is niet met Pasen!’

Terwijl Europese regeringen pogen nog iets te redden van de Lissabon-agenda, door meer dynamiek en vernieuwing in hun verstarde economie?n te brengen, klampen de burgers zich vast aan oude zekerheden en verworven rechten.

Het is verleidelijk om het verzet van de burgers af te doen als conservatisme, als een achterhoedegevecht. Want als de maatregelen om de economie flexibeler, dynamischer en innovatiever te maken uitblijven, zal Europa verder achteropraken bij de Verenigde Staten, zullen steeds meer bedrijven werk naar India en China verplaatsen en zullen de pensioenen en de gezondheidszorg een ondraaglijke last gaan vormen. Pijnlijke maatregelen zijn eenvoudigweg onvermijdelijk.

[..]

Bij nadere beschouwing schiet deze redenering echter op twee punten tekort. Ten eerste staat het helemaal niet vast dat verandering en flexibiliteit noodzakelijke middelen zijn om meer economische groei te krijgen. En ten tweede blijkt meer economische groei de belofte die hij inhoudt, namelijk om ons meer welzijn en geluk te brengen, in de praktijk niet waar te maken.