Ik ben uitgenodigd door Juliana in Lintorf, een klein plaatsje vlak bij het al evenmin bekende Bad Essen. Plaatsje is hierbij nog uitermate grootstedelijk uitgedrukt kan ik wel melden. Maar wat het niet aan grootsheid heeft heet het wel aan charisme zo in de heuvels net buiten het bos. En in Volleybalteam dat toevallig op het punt staat te promoveren naar de 1ste divisie bundesliga; een gebeurtenis die voor een 1000-koppig dorp zonder sporthal ook groots genoemd kan worden.

Twee opvallende zaken bij deze wegwijzer rond Osnabruck, wie ziet ze?

Voor de dag na de stad heb ik gelijk maar gedacht gebruik te maken van mijn nieuwe mooie glimmende tent. Gelijk een primeur voor ons beiden. We hadden namelijk allebei nog nooit wildgekampeerd in een bos. Maar voor alles een eerste keer. En zo sloot ik op een zekere nacht mijn oogjes naar de familie muis een bosje verder. Het bos leek verder vredig, geen boze jagers met grote geweren in zicht en geen andere lastige dieren met een nachthumeur.

Van Hobsten naar Osnabruck langs de zoveelste boerderijen. Alle kritiekers opgelet, want hier heb ik voor de eerste maal een paar kilometer valsgepeeld ( let u op! ) , maar in mijn verdeding heb ik ook een kilometer of tien de verkeerde kant opgelopen, dus zo kwam alles toch nog goed afstandsgewijs.

In de niet-aflatende series vogels…

Terwijl ik dit verslag schrijf zit ik in een behoorlijk sterrig hotelkamertje, zo eentje waar je nog mag roken en met een kleuren-tv uit de tijd dat dat nog een noviteit was. Het uitzicht buiten komt met wat oude huizen en een dorpsstraat die zich vooral laat omschrijven als ‘ruhig’. De inkt, het papier, de drugs en zo nog wat zaken ontbreken nog maar ondertussen voelt het behoorlijk als de verwarde schrijver -zo’n ene grote- die zijn meesterwerk pent in vage dorpjes waar niemand van heeft gehoord in een vrijwel leeg en rustig plekje van het kaliber mobiele verbinding nog mwah mwah maar internet? ‘Entschulding mein herr aber dis ist ein dorf’. Deze wandelaar heeft in elk geval genoeg steenkolen meebracht om een aardig woordje mee te babbelen.

Handleiding bij een sluis

Niet Rheine

Rheine zelf vond ik trouwens maar een vooringenomen kutstad en voor straf heb ik dan ook geen foto’s genomen. Toegegeven ik was wat chagrijnig dat zelfs in een stad van formaat de kudde banksurfers niet veel sjoege gaven. En ook de volstrekte apathie waar de meeste mensen zich in een modern-like stadscentrum rondconsumeerden deed me weer veel te veel aan thuis denken.