De Republiek

Ik schrijf hier nooit over films, zoals u weet. Maar toch wil ik vandaag nog even expliciet waarschuwen voor het stuk schuim wat Knowing is.

De film begint semi-spannend met een meisje dat meer stemmetjes hoort dan een gemiddelde Livejournal-blogster. Een plot met geesten, aliens en andere geteisem ligt op de loer. Het meisje schrijft een brief, voor een tijdscapsule die 50 jaar later opgegraven gaat worden, vol met getallen.

50 jaar later wordt het document weer opgegraven en voila, volgend slachtoffer. Met een pa in de wetenschap en een overleden vrouw. En daar begint het vervelend te worden. De pa gelooft niet in iets met dan dat alles toevallig tot stand gekomen is ( chaos-theorie ) en niet in creationisme. Maar goed, de zoon mag wel geloven dat zijn moeder in het hiernamaals is ( insert sentimentele scene )

Dat is het startschot van een film vol religieus gezwam waar Mel Gibson nog een puntje aan kan zuigen. Het jochie komt aan met de brief, de slimme pa weet het te decoderen naar alle rampen die tot nu zijn gebeurd, en suspense suspense ook nog een paar in de toekomst.

De stemmetjes melden dat geloven in de mysterieuze brief je helpt tegen rampen. Met het geloof gebeuren blijf je immers wel leven. Verder blijkt even later een metro te ontploffen en bijkans de hele aarde te vergaan. Kortom, slechte week. Maar gelukkig weet het jochie van de stemmies en komt nog een meisje tegen die hetzelfde probleem heeft. De ‘fluisteraars’ (denk Livejournal hier wederom ) blijken de redding te hebben! En welja de twee mogen zonder ouders ( lekker hardvochtig geloofje zeg! ) mogen in een soort van Ruimteschip van Noah van de aarde om later weer het menselijke ras terug voort te planten. En de Aliens blijken een soort van engels. Aarde ontploft, einde film.

Kortom meid dit stuk schijt vol met religieus fantastische aansporingen. Er is nog steeds niets, geen reden en als je dit hele stuk hebt gelezen zeker geen reden meer om deze film te gaan kijken.