Cafe de liefde is min of meer een voortzetting van het VPRO-liefdesproject van programmamaker Bram van Splunteren. In de serie ‘Het Geluk van Nederland’ was eerder aandacht voor de liefde van den moderne mens. Er kwam zelfs een heuse datingsite uit voor ‘ons soort mensen’. Blijkbaar het soort VPRO-mensen dat nippend aan de ros? het literair orgastische grachtengordelmoment van de ander probeert te achterhalen.
Enfin, het programma dus. Dit stuk is niet bedoeld als weloverwogen recensie – daar zijn vast andere mensen voor – maar om twee emoties te ventileren die ik krijg als ik het programma tracht te overleven. En een programma uitkijken kan ik dit geval uitdraaien op al knarsetandend je gebit een vierdaagse te laten lopen.
Gecompliceerde liefde lijkt alleen in Amsterdam voor te komen. Zo voert het programma een videoblog ( lekker 2.0, lekker hip! ) op van ene Anna. Een typisch dorpmeisje dat in de grote stad is neergezet en met een hoorbare errrr die liefdesproblematiek uiteenzet op 480 bij 360 pixels. Het typje dat het dorpsgevoel probeert te compenseren door in de grote stad zoveel mogelijk te ‘attention whoren’ en hyves-vrienden te collecteren, al klagend op livejournal. Vanuit Marlies Dekkers staren er twee vertwijfelde blauwe ogen de leegte in waar toch de ware grootverdiendende, modelknappe, gebruinde, intelligente, spontane, charmente en bovendien vrijgezelle man is.
Verder wordt er aan een stuk door gezocht, gecoachd, gecouncild, geanalyseerd, gespeeddate en wat al niet meer. Het begint te lijken alsof ‘een relatie’ iets meer is dan op iemand vallen – letterlijk of figuurlijk – en daar naast op de bank gaan zitten al vechtend om de afstandsbediening. Of althans dat maak ik er van als ik zo om mij heen kijk. En dat – beste mensen – schijnt nog een hele uitdaging te zijn!
Conclusie is meestal dat het allemaal niet zo makkelijk is. Bindingsangst, verlatingsangst, blijven-bij-elkaar-angst. De moderne mens is ook op relatiegebied voortdurend bang. Iedereen is een potenti?le relatieterrorist.
Het doet denken dat mensen de consumptiemaatschappij op liefdesgebied zo veel mogelijk achter zich willen laten – niet vluchtig, niet makkelijk, niet op het individu gericht – om vervolgens dat gevoel te lijf te gaan met zoveel mogelijk consumptieve middelen. Van therapie tot speeddaten tot het zoeken naar een man met twee keer Balkenende.
Het programma is een dappere, maar frustrerende poging het liefdesleven van de welbespraakte Nederlander in kaart te brengen. Het lijkt soms alsof half Nederland niets anders te doen heeft dan van hot naar her te ontmoeten op zoek naar de ware.
Misschien een aardige vraag voor de GC-lezer: hoe hou je een eeuwige, stabiele, leuke, romantische, spontane relatie waar je zowel op emotioneel als materieel gebied niets te klagen hebt? En wie durft te beweren dat ooit bereikt te hebben?
Wie na dit stuk nog trek heeft in een stukje kwaliteitstelevisie: http://www.cafedeliefde.nl/