Als het goed is is het vandaag woensdag. De dagen en data onthou ik overigens ook alleen maar omdat ik ze dagelijks opschrijf. Verder is het ook qua tijd nog steeds gokken. Maar ach ik leef toch niet voor of op de tijd, dus boeiend.

Opstaan was vandaag weer vroeger, ergens rond 7:00 uur. En ook naar bed gaan was later dan ooit, want het was ergens rond twaalf uur, middernacht.

Ik was een boek aan het lezen toen een van mijn kamergenoten binnenkwam met de mededeling dat ze bezig waren een stel mensen aan het verstaan een verdieping lager. Met bier ook enzo en als ik zin had ook maar even langs moest komen. Zo gezegd zo gedaan dus. Een grappig stel al met al. Twee amerikanen, een australier, een brit, een japanner en een Nederlander. Beetje geouwehoerd, onder andere over de verkiezingen enzo. Later ook nog geprobeerd te volgen via de italiaanse televisie, maar dat was niet helemaal duidelijk om het minst te zeggen.

Ook nog getafelvoetbald ervoor, wat ook best een goede partij opleverde.

11:30

Ik loop vanaf ongeveer 8:30 al ongeveer nonstop rond door het centrum. Wat zich het best laat typen als druk, lawaaierig en smoggie. Als je buiten de bebouweing loopt merk je dat het ongeveer 3 graden kouder is dan in de stad. Ik wil ook niet meer weten hoe het hier tijdens de zomer is met ruim 30 graden.

Gister de eerste aanrijding gezien! Imeand ‘verloor’ een deel van zijn achterlichten. Niet zo vaag overigens gezien de gemiddelde rijstijl hier. Het gaat ongeveer 80 waar ik 40 zou rijden op kruisingen die je niet kan overzien en voor alles wordt de toeter gebruikt. Veel bijna ongelukken gezien ook. Voetgangerslichten staan er meer voor de show aangezien er altijd wel afslaand verkeer aan kan komen. Meestal stoppen ze ook wel. Het is een beetje gokken en kijken.

Net ook grote schrik. Ik dacht dat ik normaal op een voetpad liep word er getoeterd. Ik kijk om en zie een kollosale bus op mij af komen. En er was maar een uitwijkmogelijk, de straat op. Ik lanceer mij dus tussen het drukke verkeer, wat blijkbaar wel gekker gewend was, want niemand keek echt op. Ik leef nog, heb alle ledematen nog dus nog positief.

Daarnet werd mij ook voor de eerste keer drugs aangeboden. Heb maar vriendelijk bedankt.

Veel markten ook gezien hier, vooral in de ochtenduren. Van (betaalbare) kleding tot eten. Kleding in winkels wil hier nog wel eens rond de 200 euro beginnen. Milaan was dat tussen de 400 en 800 euro. Overigens komen de winterspelein in 2006 hier, dus ze zijn nu bezig een metro door de grond te rossen en meer. Het halve centrum ligt dus in puin.

Rond 13:00 uur. Het gaat allemaal wat anders dan verwacht. Volgens mijn lonely Planet zou het museum waar ik heen ging liggen aan de Via Nizza, wat weer een verlengde is van de corso Moncalieri. Maarrr… – onderbreking –

Quello persona scriba sinistra dello fortuno hoor ik ineens voor mijn uitkomen. Een oude vrouw vind het blijkbaar grapig dat ik met links schrijf en staat er op bovenstaande zin aan mij uit te leggen ( eerst verstond ik het ook totaaal niet ).

Maarr de straat loopt gewoon door. Ik kom op het briljante plan om net als in Nederland te kijken of straten die naar dorpen genoemd zijn ook uitkomen in het betreffende dorp. Het antwoord is ja. Na 2 uur lopen, meer dan 15 kilometer zit ik nu ook in het dorpje Moncalieri. Nou ja dorp dorp, het is meer een kleine stad tussen allerlei afslagen van snelwegen in. Rumoerig, druk en stinkerig. Ik had me eigenlijk een lief klein oudItaliaans plaatsje voorgesteld met oude dametjes enzo. Weer een illusie weg, nu mijn principes nog en ik kan een gezin beginnen. Ik zit dus op een fucking veredelde oprit richting autostrada. Men noemt het Moncalieri centro.

Gelukkig is er een trein, waardoor ik comfortabel terugkan naar Torino, want om terug te lopen zie ik totaal niet zitten.

Tegen de tijd dat ik weer thuis kom heb ik trouwens benen als staalkabels, dus pas maar op voor de nieuwe Bas. Mensen kijken mij nogal vreemd aan trouwens. Dat kan aan de ene kant liggen aan het feit dat ik lang haar heb en aan de andere kant dat ik amper mensen tegenkom die langer dan mij zijn.

(Rond 14:00)

Weer terug in Torino. Zit nu in de zon! Het is ongeveer 20 graden hier nu, met een lekker zonnetje. wat ik ook gelijk moet afkopen met rode striemen aan mijn schouders aangezien ik bijna 5 kilo op mijn rug moet sjouwen. Ik had bij wijze van handig plan mijn jas aangedaan voor als het zou gaan regenen. Maar met deze temperaturen is dat echt niet te harden.

Volgens mij ben ik tevens belandt in studenten lunchuur, want veel jongere mensen met boeken en snit rond mij. In het hartje centrum zitten meerder faculteiten vlak bij elkaar, dat is wel vet cool. Niet zoals vaak aan de rand van de stad ergens in een nieuwbouwcomplex.

Na een ruzie met een onduidelijke kaartjesautomaat en een zo mogelijk nog onduidelijkere vertrekstaat dus vanuit Moncalieri in de goede trein gesprongen, wonderbaarlijk genoeg.

In musea heb ik eigenlijk niet echt zin meer. Er schijnt een Dali expositie te zijn, maar na 3 dali musea hou ik dat een beetje voor gezien. Ik kijk links van mij en vraag mij af of breezori een Italiaans woord is.

– Later dan net –

Wat hier nou weer allemaal aan de h and is. Het plein bij Palazzo Reale staat vol mijn caribinieri en legers. Er werden net 3 legergroene bussen vol met even zo groene mussen gedropt. Gezien de instrumenten en dergelijke gaan ze zo gezellig paraderen.

*Zap* De parade stelde weinig voor. Er werd zelfs iemand nog goed ervoor nog en moest overgeven. Ja van het leger, en ja een vrouw. Maar verder wil ik daar niets meer zeggen.

Na wat omzwervingen rond het centrum ( fucking veel scholen zitten hier ) ben ik uiteindelijk neergestreken in een cafeetje vlak bij de Po ( rivier, niet de wc ). Zo ga ik terug naar het hostel om van een welverdiende rust te genieten. Mijn voeten voel aan als, nou ja uhm niet meer helemaal daar annex hout. Lekker douchen en morgen schrijf ik waarschijnlijk vanuit Bologna. Ik vrees dat het een uur of 6 in de trein zitten wordt.

Ciao 😉