( Een veel te late inzending voor een leuke wedstrijd op Fok! forum waar ondergetekende
dan volgende keer wel op tijd zal proberen in te zenden. Als deze het op tijd door heeft dan wel )
Langzaam haal ik mijn hand over de rode bakstenen muur. Ik voel hoe mijn vel de strijd verliest
en zich traag van mijn skelet verwijdert. In ruil daarvoor slaat het donkere cement rood uit.
Ik voel nu geen lichamelijke pijn, want mijn hart steekt luider . Twijfel en verdriet over waar we samen hadden kunnen staan, kunnen gaan.
Toch vreemd om te beseffen dat dat mijn levensvocht is die door die muur verdwijnt zoals ik jouw levenslicht langzaam zag verdwijnen, totdat de kaars werd uitgeblazen.
In mijn andere hand hou ik een glas vast die ik langzaam naar mijn mond breng. De brandende smaak van whiskey voel ik door mijn keel glijden naar mijn zwarte gat.
Een zwart gat, zoveel scheidt ons van elkaar. Jij kon jouw zwarte gat niet overbruggen, het verteerde jouw tot er niets meer over was dan een omhulsel. Wellicht kan ik ook ooit mijn demonen niet aan. Maar is dat de prijs een poging tot leven, om dat allemaal op te geven?
Zoals jij op gaf, die zonnige dag twaalf hoog. Tot straks schat, blijf je op mij wachten?
speaking to one’s self? wel poetisch:)