Volgens mij kan je alleen maar iets bereiken in het leven, qua wat algemeen geaccepteerd wordt als hoog als je een mate van frustratie hebt.

Velen noemen het ‘drive’ of Etre de raison ( Nederlands is duidelijk uit de mode ), maar volgens mij is het niet meer dan een vorm van frustratie om iets te worden omdat je iets anders wil zijn dan wat je op het moment bent.

Ik merk het ook aan mezelf. Ik kan alleen maar hard werken als ik in een bepaalde mate gefrustreerd ben. Kom ik bijvoorbeeld net terug van vakantie of festival waarbij ik zwaar ontspannen ben, heb ik totaal geen inspiratie om ook maar wat te gaan doen.

Het is eenzaam aan de top zeggen ze wel eens, maar zijn topmensen niet al van te voren ongelukkig?