De wereld, de wereld is gek, prevelde de oude man. Hij lichtte zijn pijp op en zonk weg in oude gedachtes op zijn oude stoel.

Na enkele minuten perfecte stilte opende de man zijn ogen weer en dichtte snel de volgende zinnen die mij altijd bij zullen blijven als de tatoeages van de zeeman :


De wereld is gestoord, heeft zoveel bezwaren.

Zij noemen het liefde, de wilde haren

Waarom moeten wij zoveel kennis vergaren,

terwijl er altijd weer wordt vergeten :

Liefde is het enige waarvoor je leeft,

je hebt geen verstand nodig om dat te weten.

De oude man pakte een oude vergeelde foto van zijn oude liefde in de hand en zuchte voor de laatste keer liefkozend.