Ik heb nogal eens last van een soort dagdromen. Het zijn geen hallicunaties of concrete beelden, maar toch roept het een gevoel op alsof. Een soort middenweg tussen zien en voelen, maar geen van beiden. In de nacht vervormd dit tot een soort van nachtmerries.
Soms erg onaangenaam, soms een beetje. Maar als met thema’s als vergankelijkheid, succes en liefde. Altijd duister, altijd vreemd, nooit ree?l.
Deze gedachtes vormen zich in allerlei bochten, maar laten mij altijd weer terugkomen op de realiteit. De kale realiteit is niets anders dat ik altijd een loser zal blijven. Maakt niet uit hoe hard ik probeer waarschijnlijk.
Over 100 jaar lijkt deze tijd als 1800, over 200 jaar als 1700. Dan zal men praten over de mensen die ooit belangrijk waren. Niet over anonieme sukkels.
En dus uiteindelijk vormt nachtmerrie zich tot realiteit.
Waarom wil je zo nodig herinnerd worden door het nageslacht? Misschien heb je er meer aan, dat je nu wat voor mensen betekent, dan pas als je dood bent?
:*